Sto chì o l’è, pe’ mì, o ciù béllo e o ciù triste paizàggio dö mondo. O l’è o mæximo paizàggio dö fœggio preçedente, ma l’ò disegnòu ’na vòtta de ciù pe’ mostràvelo ben. O l’è chì che o prinçipìn o l’à fæto a sò appäisciòn insciâ tæra e dappeu o l’è scompäìo.

Amïæ attentamente sto paizàggio, de mòddo da ëse ben segùi de savéilo reconosce, se voiätri viægiæ ’n giorno in Àfrica, intô dezèrto. E se o ve càpita de passâ de chì, ve ciammo sto piaxei in zenòggio, no fæve piggiâ dä spréscia, aspetæ ’n pitìn giusto sotta ä stélla! Se aloa un figgeu o l’arriva vèrscio voiätri, se o rïe, se o gh’à i cavélli dö cô de l’öu, se o no rispònde quando un o ghe fa dë domande, indoviniê ben chi o l’è. Aloa, sei bravi! No me lasciæ coscì triste: scrivème fito ch’o l’è ritornòu...