Dütmoal
wäd dät een rägelgjucht Wienachts-Fertälster.
Nau nuumen wüül iek dät al foar two Jiere skrieuwe; un dan, heel wisse,
in dät fergeene Jier. Man, wo dät so is, deer koom altied wät twiske.
Bit mien Määme knu kwaad: „Wan du dät nu nit skrifst, krichst du niks
tou Wienachten!“
Deermäd
waas dät aal äntskadt. Iek pakkede handich min Kuffer, laide
deer dän Tennisstok, dät Boadetjuuch, dän gräine Bläistikke un
grääsich ful Skrieuwpäpier oun un fräigede, as wie swittend un
bäkoowe in ju Boanhoafsshalle stuuden: „Un wierwai nu?“ Dan,
dät is wisse läip stuur, midde in dän heetste Hochsuumer een
Wienachtsfer-Fertälster tou ferfoatjen. Me kon sik daach nit
goud ap do Billen sätte un skrieuwe: „Dät waas sniedend koold,
die Snee fäl as uut Ommere, un dän Heer Dokter Eisenmayer ferfroosen,
as hie truch dät Finster keek, sein bee Oorlappen“ – iek meene
so wät kon me daach bie’n bääste
Wille nit in’n August waiskrieuwe, wilst me as aan Smoorbroade
in’t Familienboad lait un ap dän Hattesleek täiwt! Of?
|