Am erschde Owend hawwisch misch also im Sand schlofegelegt, dausend Meile weit weg vun bewohndem Gebiet. Isch war noch viel mehr allää wie en Schiffbrischischer uf eme Floß midde im Meer. Do kännt er eisch vorstelle, wie iwwerrascht isch war, wie misch am nägschde Morge e komischi leisi Stimm ufgeweckt hot. Sie hot
gsacht:
»Bittschää … mol mer emol e Schof!«
»Hä?«
»Mol mer emol e Schof …«
Isch bin ufgsprunge wie vum Blitz getroffe. Isch hab mer ganz schää die Aache geriwwe. Isch hab genau hiegeguckt. Un isch hab e klänes ganz außergewähnlisches Männel gsehe, wo misch ernscht aageguckt hot. Späder hawwisch dann des Bild do vun em gemolt, so gut wie isch’s hiekriggt hab. Awwer moi Bild is nadierlich bei weidem net so toll wie s Original. Des is net moi Schuld. Die große Leit hawwe mer jo de Mumm genumme, Moler zu werre, domols wie isch sechs Johr alt war, un außer Boaschlange vun auße un Boaschlange vun inne hawwisch net gelernt ghabt, ebbes zu mole.