Am erste Omend honn
ich mich for ze schlofe uf de Sand gelaacht – tausend Meile
weit fort vun jedem Mensche. Eich war allän, ganz allän,
schlimmer noch wie äner wo allän uf eme Holz im Ozean schwimmt,
weil sei Schiff unnergang is. Weile könnt dehr ouch wohl mei Iewerraschung
vorstelle, wie mich gleich bei Daach en eihe-artich
hell Stimmche geweckt hot. Das saht:
„Bitte – molst
dou mer en Schof!“
„Hä?“
„Mol
mer en Schof!“ Wie vum Blitz getroff sin ich uf die Fieß gesprung.
Eich hommer die Auhe gerieb. Eich honn ganz genau
hiengeguckt. Un was ich gesiehn honn: En ganz eihe-artich
klä Kerlche,
wo meich ganz eerscht aangeguckt hot. Guckt lo das
Bild, wo ich viel spärer,
so einichermoße gut, vun em mole konnt. |