De eerste Avend bün ik in de Sand inslapen, dusend Mielen wied weg van en bewohnde Kuntrei. Ik was vööl verlatener as een, de middent in d’ Ozeaan up en Flott sitten deit. Ji könen jo seker wall vörstellen, wo verbaast ik was, as mi heel froh smörgens en lüttje arig Stimm wacker maken dee. De Stimm see:

„Wees so good… teken mi en Schaap!“

„Wat?“

„Teken mi en Schaap…“

As wenn de Blitz mi truffen harr, so gau bün ik up mien Foten jumpt. Ik hebb mi de Ogen reven. Ik hebb nipp un nau henkeken. Un denn hebb ik en lüttje sünnerbaar Manntje sehn, dat mi eernst ankeek.